Vancouver

We hebben lekker geslapen in de camper. Goede bedden en niet te warm. Dat houden we wel drie weken vol. Allemaal even douchen. De faciliteiten hier zijn meer dan oké. En toen ontbijten in de zon. Lekker een Canadees ontbijt: De Ruyter hagelslag, Nutella, Goudkuipje en “Real Holland Toast” (beschuit). Lachen hoor!! Waar je als klein land al groot in kan zijn.
Na het ontbijt op naar de skytrain, een trein die als het ware boven de stad rijdt. In Vancouver overgestapt op de seabus (volgens Nina een veel cooler woord dan “pont”, want dat is het eigenlijk wel) om naar de overkant van de Burrard Inlet te gaan. Daar weer in de bus, om uit te stappen voor de deur van de Capilano Suspension Bridge. Dit is een natuurpark met heel oude bomen, totempalen en….. de Capilano Suspension Bridge, een hangbrug over een 80 meter diepe kloof. Wel heel erg toeristisch (je staat met tientallen mensen tegelijk op die brug), maar erg leuk om te doen. Die brug wiebelt alle kanten op. Eenmaal aan de overkant eerst maar een bakkie koffie gedaan. En ook in Canada geldt: alles is groot! Een kopje koffie kennen ze niet, je krijgt meteen een grote beker vol. Geeft niks, het smaakte prima. As had er nog een muffin bij en de kruimels die op de grond vielen werden netjes opgeruimd door een eekhoorntje.
Na de koffie hebben we het “tree top adventure” gedaan. Ook dit zijn een soort hangbruggen die ver boven de grond tussen de bomen hangen. Er mooi uitzicht over alle natuur daar. Vervolgens weer terug over de grote brug om daarna de cliffwalk te doen. Dat is een “wandelpromenade” die aan de rotsen is gemonteerd. Je loopt dus als het ware boven de kloof op een heel smal paadje. Het is grappig om te zien hoe ze overal uitleggen hoe veilig het allemaal is; de cliffwalk kan het gewicht van 35 volwassen orka’s dragen!
Na een avontuur van ongeveer twee uur zijn we weer op de bus naar Vancouver gestapt. Daar eerst even geluncht in de Granville Island Public Market, een soort Rotterdamse markthal in Vancouver. Heerlijk gegeten bij een oosters tentje, en ook hier gold-“mag het ietsje meer zijn?”. We hoefden voorlopig niets meer (en later bleek het de laatste maaltijd van de dag te zijn).
Na de lunch terug met de seabus om fietsen te huren. Daar hadden we het thuis al over; op de fiets Vancouver verkennen. Dat is zo leuk om te doen. Je ziet in korte tijd een heleboel van de stad en je kan stoppen waar je wilt. Eerst de stad uit naar de kust en toen ongeveer 20 kilometer de kust volgen om Stanley Park heen. Onderweg kom je allerlei verschillende dingen tegen. Van gezellige terrasjes tot jachthavens, een watervliegtuigstation(!), drie stranden, totempalen, mooie uitzichten, etc.
En na het fietsen was het tijd voor een borrel. Bij een nep-italiaan op het terras, die ons maar vooral wilde duidelijk maken hoe leuk hij het vond om ons te mogen bedienen. Af en toe een Italiaans woord ertussendoor gooien (met een zeer zwaar Amerikaans accent) en vervolgens niet opschieten (dat was dan wel weer Italiaans).
’s Avonds hadden we afgesproken met Wesley, een vriend van Nina die ze nog kent uit Ridderkerk en die nu in Vancouver woont. We zijn eerst bij hem thuis geweest en zijn met hem en zijn ouders (die er toevallig ook zijn) even gaan borrelen in de lokale Irish Pub. Leuke tent, leuk gezelschap, een gezellige afsluiting van een mooie dag. Wesley heeft ons met de auto naar een skytrain station gebracht, zodat we weer snel naar Burnaby konden.
Om 00.30 uur ging (letterlijk en figuurlijk) het licht uit.